Rozdział czwarty- Amelia

Nadal śmiejąc się, wyszłam z dziwnego pomieszczenia do jakiego zaprosiła nas ta Eleanor. Może to był zwykły prank i gdzieś ktoś ukrył kamery...Chciałabym, żeby cała ta historia okazała się jednym wielkim żartem. Niestety nie tylko ja w tym siedziałam. Były jeszcze te dwie dziewczyny- Annabeth i Courtney. Obie kojarzyłam ze szkoły, ale pochodziłyśmy z zupełnie innych światów. Należały do dziewcząt-przywódców, które mają swoją świtę i są powszechnie znane w całej szkole. Ja natomiast ledwie rozpoznawałam wszystkich uczniów, z którymi miałam zajęcia i szczerze wątpię czy i oni mnie zauważyli. W hierarchii szkolnej stałam na uboczu, grono moich przyjaciół było bardzo wąskie, a teraz miałam dzielić tajemnice z dwiema najpopularniejszymi dziewczynami z liceum. Ubaw po pachy.

Tak się zapętliłam w swoich rozmyślaniach, że nie zarejestrowałam gdzie idę. Znalazłam się na ruchliwej uliczce, a żeby odczytać jej nazwę musiałam na chwilę przystanąć. Jakaś kobieta na mnie wpadła i głośno przeklinając pchnęła na kogoś innego. Ten ktoś był wysoki i miał piękne niebieskie oczy...

-Przepraszam,- mój głos przypominał dziwny pisk- jestem nieprzytomna.

Chłopak złapał mnie i przytrzymał, bo inaczej pewnie bym się wywróciła i zrobiła z siebie jeszcze większą ofermę.

- Nie ma sprawy.- on też starał się stać normalnie w tym tłumie, kiedy wszyscy nadchodzili z różnych kierunków. Śmiesznie to wyglądało- Amelia, prawda?

Dopiero teraz dobrze mu się przyjrzałam. To był ten sam chłopak, który pomógł mi wydostać się ze szkoły podczas pożaru.

- Jared?- spytałam, a w duchu miałam nadzieje, że nie poplątałam jego imienia. 

- Tak, może chodźmy porozmawiać w innym miejscu?- mówiąc to, uśmiechnął się lekko.

- Jasne, prowadź.

Bez ceregieli złapał mnie za rękę i prowadził przez dziki tłum niczym Mojżesz przez Morze Czerwone. Znaleźliśmy ustronną kafejkę, w której Jared musiał często przebywać, bo rzucił kelnerce szybkie: „To co zwykle” i wskazał mi mały stoliczek przy oknie.

- Co zamawiasz?-rzucił, rozsiadłszy się wygodnie przede mną - mają naprawdę dobrą latte.

Zagapiłam się na jego tors. Miał ciasno opinającą szarą koszulkę, spod której widać było wszystkie mięśnie i kaloryfer, którym mógłby pochwalić się niejeden model.

- Amelio? - Powtórzył i podniósł jedną brew do góry. 

- Latte - chwała Bogu, że dosłyszałam wcześniejsze pytanie.

Kelnerka akurat podeszła do naszego stolika i zdążyła rzucić mi porozumiewawcze spojrzenie. Biedna nie wiedziała, co teraz czułam.

- Co u twojej siostry, czy wszystko w porządku?- spytałam, dochodząc już do siebie. 

- Tak, chociaż Court szybko mnie zostawiła i gdzieś pobiegła...- w tym momencie mój otępiały mózg skojarzył fakty. Courtney, ta sama, która wybiegła z salonu staruszki Elenor, była siostrą Jareda.

- Wiem – prędko przerwałam Jaredowi.

- Jak to? Widziałaś się z nią?- Z jego miny wynikało, że nie obejdzie się bez tłumaczenia.

W tym momencie jak anioł z nieba zjawiła się kelnerka i postawiła przed nami nasze zamówienia.

Wzięłam mały łyczek latte i zerknęłam na Jareda. Nie ruszył swojej kawy tylko nadal mi się przyglądał.

-Tak się składa, że spotkałam się na chwilę z Courtney i z inną dziewczyną, Annabeth. Przepraszam, ale mam problem z pamięcią do twarzy – zaczynałam mówić coraz szybciej- a poznałam was raptem dzisiaj i zapomniałam, że jesteście rodzeństwem, a potem jeszcze ta kobieta...

- Poczekaj- uciszył mnie łagodnie- mówisz, że spotkałaś się z moją siostrą i Annabeth? Przecież one się nie cierpią. I o jaką kobietę chodzi?

No pięknie, moje nowe znajome nie przepadają za sobą. Nasza przyszła współpraca (o ile taka miała nastąpić) zapowiadała się kolorowo. W dodatku nie miałam pojęcia ile mogę powiedzieć Jaredowi. Wygrało przekonanie, że w końcu był bratem Courtney. Chciała czy nie, powinien wiedzieć co jest grane. Nachyliłam się do niego i pokrótce streściłam spotkanie z Eleanor, a później dorzuciłam jeszcze wydarzenia ostatnich dni.

Zaczerwieniona spuściłam wzrok i pomyślałam, że pewnie weźmie mnie za wariatkę. Ale gdy ponownie na niego spojrzałam wyciągał telefon ze spodni i wybierał numer.

- Cieszę się, że mi o tym powiedziałaś.- przerwał i zerknął na mnie- Słuchaj, muszę natychmiast zobaczyć się z moją siostrą- przy tych słowach poderwał się z krzesła. Musiałam mieć bardzo smutną minę, bo dodał- ale mam wrażenie, że jeszcze się spotkamy. Nie przejmuj się, wkrótce zrozumiesz co się tu dzieje. - Rzucił banknoty na stolik, szybko się uśmiechnął i zniknął za drzwiami.

Pięknie, wszyscy wokół zdawali się wiedzieć o co chodzi tylko ja nie. W dodatku kelnerka zabierając rachunek spojrzała na mnie z politowaniem. Musiało to wyglądać jak kiepska randka.

Czerwona jak burak zabrałam swoje rzeczy i zostawiłam prawie nietkniętą latte na ladzie. Jared przy okazji zapłacił i za mnie.

Gdy wyszłam na zewnątrz, zimny porywisty wiatr potargał mi włosy. Może jeszcze do mnie nie dotarło, że moje życie diametralnie się zmieniło, ale w tej chwili potrzebowałam tylko ciepłej kąpieli i łóżka.